مقدمه

واژه كارآفريني كه به لحاظ لغوي از كلمه فرانسوي Entreprender به معناي متعهد شدن نشات گرفته ، همانند ساير مفاهيم حوزه­ي علوم انساني در سير كاربرد تاريخي خود، دچار تطور معاني بسيار بوده است.  در اوايل سده ي شانزدهم ميلادي از اين واژه براي ناميدن كساني كه در كار ماموريت هاي نظامي بودند، استفاده مي شده است. پس از آن، براي مخاطرات ديگر با محدوديت هايي مورد استفاده قرار گرفت. از حدود سال 1700 ميلادي به بعد، درباره پيمانكاران دولت كه دست اندركار امور عمراني بودند، از لفظ كارآفرين زياد استفاده شده است.

اما از ديدگاه علمي كارآفريني و كارآفرين براي اولين بار مورد توجه اقتصاددانان قرار گرفت و همه مكاتب اقتصادي از قرن شانزدهم ميلادي تاكنون به نحوي كارآفريني را در نظريه هاي خود تشريح كرده اند. سپس روان شناسان و جامعه شناسان نيز، با درك نقش كارآفرينان در اقتصاد، به منظور شناسايي ويژگي ها و الگوهاي رفتاري آنان – به بررسي و تحقيق در خصوص آنها پرداختند. جامعه شناسان، كارآفريني را به عنوان يك پديده اجتماعي در نظر گرفته و به بررسي رابطه متقابل بين كارآفرينان وساير قسمت ها وگروه هاي جامعه مبادرت كردند. دانشمندان مديريت هم به تشريح مديريت كارآفريني و ايجاد جو و محيط كارآفرينانه در سازمان ها پرداخته اند.

تعريف كارآفريني

تعريف كارآفريني

از آنجا كه مفاهيم مطرح در علوم انساني همانند مفاهيم در علوم تجربي قطعي نيستند، لذا ارايه تعاريف قطعي و مشخص براي آن ها دشوار و يا غير ممكن است. كارآفريني هم كه از واژه هاي مطرح در علوم انساني است، از اين قاعده­ي كلي مستثني نمي باشد. دانشمندان و محققين علوم مختلف اقتصادي، اجتماعي، روانشناسي و مديريت كه در مورد كارآفريني مطالعه و نظراتي ارايه كرده اند، تعاريف مختلفي از اين مفهوم مطرح نموده اند كه تفاوت هايي گاه مغاير و متناقض دارند. تعريفي از كارآفريني كه تقريباً شامل همه تعريف هاي ارايه  شده از آنان باشد، عبارت است از :

" كارآفريني فرايندي است كه فرد كارآفرين با ايده هاي نو و خلاق و شناسايي فرصت هاي جديد و با بسيج منابع، مبادرت به ايجاد كسب و كار و شركت هاي نو،‌ سازمان هاي جديد و نوآور و رشد يابنده نموده كه توام با پذيرش مخاطره و ريسك است و منجر به معرفي محصول و يا خدمت جديدي به جامعه مي گردد.